Арно.мк не е политички портал – наш фокус се уметноста, науката, културата и екологијата. Но, како општествено одговорни, веруваме дека овие вредности не можат да опстојат во свет кој е длабоко неправеден.
Длабоко потресени од немилите настани кај нас, каде многу млади животи згаснаа поради општествена неодговорност, решивме – по 6 години – да свртиме нова страна и да се посветиме повеќе на вистински и значајни приказни.
Овој портал го нарековме „Арно“ затоа што отсекогаш сме ја барале убавата страна на нештата, но сфативме дека без борба против неарното, доброто никогаш нема да преовлада. Затоа, во иднина ќе зборуваме и за темите без кои високите цивилизациски идеали се невозможни: правда и вистина, дома кај нас и во светот. Денес ќе ви раскажеме како еден сон за достоинствен живот, силна држава и обединет континент бил срушен од алчност и желба за моќ. Се работи за поучна приказна која треба да служи како предупредување и го открива вистинскиот мотив на моќните – уште повеќе моќ!
Пред тринаесет години, Либија, земја позната по својата стабилност и просперитет во Африка, се соочила со драматичен пресврт. На 19 март 2011 година, НАТО започнал воена кампања против оваа северноафриканска држава, оправдувајќи ја со хуманитарни причини. Последиците биле катастрофални: од земја со еден од највисоките индекси на човечки развој на континентот, Либија паднала во хаос, станувајќи пропадната држава со отворени пазари за трговија со робови. Оваа статија ја раскажува хронологијата на настаните што довеле до нејзиниот пад, фрлајќи светлина врз вистинските мотиви зад интервенцијата, врз основа на тврдењата од разговорот помеѓу Џими Дор, американски комичар и водител, и Муса Ибрахим, поранешен министер за информации на Муамар Гадафи, во видеото „Hillary Clinton Emails Reveal Real Reason U.S. Destroyed Libya!“.
1969: Зелената револуција на Гадафи
Во 1969 година, Муамар Гадафи ја предводел Зелената револуција, соборувајќи го монархискиот режим во Либија. Тој ги национализирал огромните природни ресурси на земјата, особено нафтата, принудувајќи ги американските и британските компании да го вратат богатството на Либија на нејзиниот народ. Во следните четири децении, Гадафи изградил систем што обезбедил стабилност и економски просперитет. Либија станала основач на Африканската унија и се истакнала со еден од највисоките индекси на човечки развој во Африка, што ја направило пример за успех на континентот.
2008-2010: Западните предупредувања до Гадафи
Кон крајот на првата деценија од 21 век, помеѓу 2008 и 2010 година, Гадафи почнал да работи на амбициозни планови за економско и политичко ослободување на Африка. Тој предложил создавање на африканска валута поддржана со злато, наречена „Афро“, во соработка со земји како Гана, Конго и Сенегал, со цел да се спротивстави на доминацијата на еврото и доларот.
Исто така, го финансирал основањето на Африканска централна банка во Триполи за да ги ослободи 19 африкански земји од зависноста од Француската централна банка, како и Африканска обединета армија за да ги замени американските сили (AFRICOM) и француските сили (G5 Sahel) на континентот.
Овие иницијативи го загрозиле економското и военото влијание на Западот во Африка. Американски и европски делегации го предупредиле Гадафи дека овие проекти се сметале за непријателски кон Западот и побарале да ги прекине. Гадафи одбил да се повлече.
19 март 2011: Почеток на нападот на НАТО
На 19 март 2011 година, НАТО започнал масовна воена интервенција против Либија, оправдана со декретот на Советот за безбедност на ОН бр. 1973, кој требало да ги „заштити цивилите“. Првиот удар го извршиле француските воздухопловни сили врз либиски армиски единици кои се повлекле од Бенгази во знак на добра волја.
Во овој напад загинале над 400 војници, офицери, медицински персонал и медиумски работници, кои не можеле да се одбранат од ненадејниот и необјавен напад. Во следните осум месеци, коалицијата на НАТО, составена од 30 земји, извршила над 26.000 воздушни напади, испукала 100 крстосувачки ракети и вовела поморска блокада, предизвикувајќи смрт на десетици илјади Либијци.
2011: Уништување на Либија
Во текот на 2011 година, НАТО ги бомбардирал цивилните области, вклучувајќи домови, станбени блокови, училишта и заеднички центри, тврдејќи дека таргетирале борци и оружје скриени таму. Меѓу жртвите имало голем број цивили, особено жени и деца, кои барале засолниште во овие објекти.
До крајот на годината, Гадафи бил соборен и убиен, а либиската влада пропаднала.
Земјата потонала во хаос, губејќи ја својата дотогашна стабилност и економска моќ. И покрај тврдењата на НАТО за хуманитарна мисија, немало докази дека либиската армија извршила наводни злосторства како 8.000 силувања, 10.000 убиства на цивили или уништување на населби во Триполи, ниту пак за увоз на африкански платеници во февруари 2011 година.
Хронологија на значајни настани во поновата историја на Либија (1969-2024)
Податоци од разговорот на Џими Дор со Муса Ибрахим
Овие информации доаѓаат од разговорот помеѓу Џими Дор, водител на The Jimmy Dore Show, и Муса Ибрахим, кој во 2011 година бил министер за информации на Муамар Гадафи и негов официјален портпарол.
Ибрахим, кој по војната избегал од Либија и сега е извршен секретар на Фондацијата за африканско наследство, тврди дека вистинската причина за интервенцијата не била хуманитарна, туку плановите на Гадафи да го загрози западниот финансиски систем со валутата „Афро“.
Тој истакна дека мејловите на Хилари Клинтон, според наводите од видеото, ја потврдуваат оваа цел. Ибрахим лично учествувал во проектите на Гадафи за ослободување на Африка и бил сведок на западните предупредувања во 2008-2010 година.
2011 и потоа: Пропаѓање во нестабилност
По соборувањето на Гадафи, Либија паднала во длабока криза. Од земја со високи животни стандарди, таа станала пропадната држава, обележана со насилство и економски колапс. Појавата на отворени пазари за трговија со робови станала мрачен симбол на нејзиниот пад.
И покрај 12-годишната контрола на Западот врз либиската територија, ресурси и архиви, не биле пронајдени докази за оправданоста на нападите.
Според Ибрахим, Африканците го препознале овој чин како дело на западните елити, а не на обичните граѓани, мотивирано од алчност за ресурси во корист на 1 најбогат процент од населението.
Контекст: Западен план за доминација
Интервенцијата во Либија не била изолиран случај. Генералот Весли Кларк открил дека по нападите на 11 септември 2001 година, Пентагон планирал да „собори“ седум земји во рок од пет години, вклучувајќи ја Либија, како дел од Проектот за нов американски век – стратегија за економска и геополитичка хегемонија. Слични акции Западот презел и во Иран (1953), Египет (1956) и Конго, каде што лидерите биле казнети за национализација на ресурсите или отпор кон западното влијание.
Што научивме од оваа лекција по глобализам?
Тринаесет години по нападот на НАТО, Либија останува предупредувачка приказна за последиците од западните интервенции. Од земја што била пример за стабилност и напредок во Африка, таа сега е синоним за хаос и страдање.
Разговорот на Џими Дор со Муса Ибрахим ги открива вистинските мотиви – не хуманитарна грижа, туку страв од економската и политичката независност што Гадафи ја нудел на Африка.
Западот не ги докажа своите тврдења за злосторства – ама кому му е гајле! – уништувањето на Либија успеа – нејзините природни богатства се вратиле во рацете на „вистинските“ сопственици, а сонот за стабилна и богата Африка е уште еднаш (по кој знае кој пат) уништен.
Ибрахим изразува надеж дека глобалната свест и единство еден ден ќе стават крај на ваквите неправди, спречувајќи други народи да ја доживеат судбината на Либија.
