Од сцената во Кочани, град кој во последно време претрпе многу, пристигнува звук кој е истовремено и рана и лек. Младиот бенд Корка со своето дебитантско ЕР, „Болестите на денешнината“, испорачува бучна, сирова и бескомпромисна доза на нојз рок која е болно потребна на македонската сцена. Целосно снимено и продуцирано во „направи сам“ (DIY) манир, ова издание е автентичен крик на една генерација, фатен во својата најчиста форма.
Звучниот пејзаж на Корка е изграден врз темелите на дисторзирани гитари, бучава и младешки бес. Неизбежни се асоцијациите со гигантите на нојз рокот како Sonic Youth, но додека ние „бумерите“ го препознаваме тоа наследство, помладите уши можеби ќе ги препознаат и посовремените влијанија на бендови како IDLES или белградските Repetitor. На оваа основа, Корка вешто додаваат елементи на пост-гранџ, па дури и мрачни пост-панк сензибилитети, заокружувајќи го звукот со бесмртната енергија на гаражниот рок. Фактот што бендот самиот стои зад секој аспект – од снимање до микс и мастер – не е техничко ограничување, туку уметничка изјава. Ова ЕР звучи сурово затоа што треба да звучи така.
Но, она што го издигнува ова издание над обичен збир на бучни песни е длабоката емотивна тежина. Во нивните текстови и атмосфера се чувствува доза на резигнираност, безнадежност и темнина – можеби директен одраз на реалноста во нивниот град, но и метафора за состојбата во целата држава. Иако нивната ангажираност можеби не е свесна или намерна, таа е апсолутно искрена. Корка не држат политички говори; тие едноставно ја документираат својата реалност, а тоа е најсилниот ангажман од сите.
Бендот го сочинуваат Ненад Стојанов, Давид Лазаров, Анастасија Стоименовска, Борис Медарски и Викторија Петрова.
Песна по песна
ЕР-то се состои од шест песни кои функционираат како поглавја на истата приказна:
Одмаздата на Ристо (02:30)
Изданието започнува со саморефлективна тишина и шепотења, пред да експлодира во вистински гранџ/панк стил, користејќи го оној класичен „тивко-гласно“ контрапункт на Pixies и Nirvana. Дисторзијата потсетува на Sonic Youth, но некаде во длабочината на рифовите се насетуваат и духовите на македонскиот рок – можеби дури и далечно ехо на мрачните хармонии на Архангел или Мизар. Текстот зборува за потребата да се остави трага:
„Животот потрошен во молк е смрт што не менува ништо.”
Пикник во Валандово (03:26)
Оваа инструментална тема започнува со едноставни, заразни рифови на кои и Т.Б. Трачери би позавиделе. Меланхоличното соло полека гради приказна за еден сончев ден, дружба и бегство од реалноста. Но, идилата нагло се прекинува со тешки, сурови рифови. Басот и тапанот водат тивок дијалог, додека гитарското соло се враќа оддалеку, станувајќи сè погласно и побрзо, за да кулминира во моќна, гаражна бучава. Вистински нојз кој влече корени од богатото наследство на македонскиот рок.
Врева (02:12)
Апсолутен фаворит и химна на изданието. „Врева“ е токму тоа – гранџ на новата генерација која не беше ни родена кога Курт Кобејн врескаше од нашите звучници. Песната е едноставна, директна и брутално ефикасна. Ритмичката секција за момент ја смирува топката, само за да направи простор за уште посилен налет на бучава. Вресокот „ВРЕЕЕВА!“ не е само стилска фигура, туку крик за внатрешниот хаос:
„Врева! Не можам да спијам. Вечер не можам да мислам!”
Болест на денешнината (02:40)
Насловната нумера наговестува нешто покомплексно. Започнува со осамени прсти кои шетаат по вратот на гитарата, за потоа да се претвори во звучен напад на дисторзирани рифови во стилот на Sonic Youth за генерацијата Z. Гласот се појавува во потивките делници, пеејќи „Сам се гледам јас, но не ме гледаш ти“, пред песната повторно да потоне во дисторзија. Завршува со какофонија од звуци, совршен звучен приказ на болестите на денешнината кои младите најдобро ги чувствуваат.
Точка на неповрат (03:00)
Чист, нефилтриран гаражен рок. Машкиот вокал раскажува за загубениот идентитет („Се гледав во огледало, но себе не се пронајдов“), додека женскиот вокал одекнува како очаен повик. Песната го отсликува чувството на тонење кое сите го чувствуваме, но кое кај младите удира најсилно: „Ме влече доле, бродот тоне… Сега нема враќање!“. Дали е ова приказна за лична пропаст или за колективното тонење на едно општество? Веројатно и двете.
Пропаста на Ристо (05:11)
ЕР-то завршува со наративен круг – по одмаздата, доаѓа пропаста. Ова е најмрачната песна, со текст како „Се движам брзо кон крајот на патот. Од светлото го гледам мракот“. Почетната дисторзија нагло се прекинува околу 1:30, отстапувајќи место на чиста, бавна гитарска мелодија. Таа гради чувство на лажна надеж, станувајќи дисхармонична и вознемирувачка, пред дисторзијата повторно да се врати, а солото да завива како осамен волк. Песната завршува како што почна – со осамена, меланхолична гитара која ненадејно замолчува, оставајќи нè во тишина да размислуваме за она што сме го слушнале.
Заклучок
„Болестите на денешнината” се чини недовршен – и тоа е добро. Чувствуваме дека бендот има уште многу да каже, а овој EP е само почетокот. Корка не претендираат да бидат виртуозни музичари. Нивната сила лежи во нешто друго: во суровата искреност, во крикот на гитарата, во бесот на тапанот и во гласот што раскажува приказни за немање иднина. Тие се доказ дека најмоќната музика често доаѓа од најискрените емоции.
Со ова издание, македонската алтернативна сцена доби ново, свежо, гласно и неопходно име од кое очекуваме уште многу. Да живее Кочани!