Денес, на 8 декември 2023 година, излезе „Последниот случај на г-дин Монк“. Во големото враќање на легендарниот детектив Адријан Монк, новиот филм служи како обединување за фановите на серијата која ја даваа и кај нас пред 15-тина години. Во режија на Ренди Зиск и напишана од Енди Брекман, филмот се обидува повторно да ја долови магијата на серијата „Монк“, но за жал, носталгијата не е доволна да го држи сценариото кое е премногу предвидливо.
Прегратка на носталгијата и предвидливите стапици
Наративот се врти околу враќањето на Монк како детектив бидејќи личен случај го заплеткува во мистериозната смрт на свршеникот на неговата посвоена ќерка. Повторното обединување на оригиналната актерска екипа, вклучувајќи ги Трејлор Хауард, Џејсон Греј-Стенфорд и Тед Левин, ја поттикнува носталгијата во нас, но како што се развива заплетот, станува очигледно дека се работи само за сентименталност, а не за суштинска врска.
Модерни антагонисти и заробени временски капсули
Рик Иден е модерниот антагонист во филмот, претставен како технолошки милијардер со вселенски амбиции, лик кој неодоливо потсетува на Џеф Безос од Амазон. Додека филмот се обидува да внесе современ вкус, станува болно јасно дека е заробен во минатото. Сценариото, како скршена плоча, ги повторува познатите ноти на опсесивно-компулсивното растројство на Монк, но она што некогаш изгледаше чудно и симпатично, денес (по пандемијата) се појавува како заморно и насилно.
Предвидливост и познати формули
Кобната маана на филмот лежи во неговата предвидливост. Од моментот кога антагонистот, Рик Иден, ќе влезе во кадарот, како на публиката да и’ е даден патоказ за разрешувањето на дејствието. Филмот следи формулиран пат, откривајќи го убиецот и неговите мотиви уште од самиот почеток. Дури и за детективските приказни кои се движат по неконвенционални рути, „Последниот случај на г-дин Монк“ не успева да приреди никакво изненадување, оставајќи ги гледачите да копнеат по непредвидливоста на оригиналната серија.
Бактериофобии како нова нормала
Обидот да се гледа на опсесивно-компулсивното однесување на Монк во актуелниот пејзаж на пандемијата е тотално промашување! Во свет каде што сите се хиперсвесни за хигиената и чистотата, необичностите на Монк веќе не се шармантни – тие се едноставно потсетник дека сите сме станале Монк. Сцените кои се обидуваат да се поигруваат со однесувањето на Монк се исфорсирани и едноставно веќе не се смешни.
Изгубени во времето и повторното оживување на минатото
Обидите да се внесат површни емоции, од реакцијата на Монк на срдечното писмо од починатиот несуден сопруг на неговата посвоена ќерка, до неговата необјаснива насмевка кон кучето (кое инаку би го гледал како извор на зараза), се непотребни. На тој начин, меѓу другото, обидите на филмот да го оживее ликот не успеваат.
Долготрајни прашања и нови сознанија
На крајот, „Последниот случај на г-дин Монк“ не нуди некои особени одговори, туку нè остава со нови прашања: Дали оригиналната серија беше одлична како што се сеќаваме или и таа страдаше од истите недостатоци? Бројните грешки на филмот, недоследностите во сценариото и филмските грешки (а ги има многу!), кои некогаш лесно се занемаруваа во ерата пред интернетот, сега лесно се истакнуваат, предизвикувајќи го пиедесталот на кој некогаш стоеше серијата.
Слабо финале и непријатно збогум
На крајот, „Последниот случај на г-дин Монк“ нуди слабо финале на некогаш легендарната серија, оставајќи ги фановите да се соочат со непријатното сфаќање дека можеби најдобро ќе беше магијата на „Монк“ да била оставена во минатото.
Оценка: 2/5