Расказите на Иван Додовски се истражување на
човечката егзистенција во преломно време на конкретен простор. Низ призмата на сегашниот
миг се прекршуваат и минатите времиња, па често времето на транзицијата е точка
во која се сечат линиите на надежите на револуцијата, разочарувањата на четириесет
и осмата, живее-њето и преживувањето во периодот на социјализмот. Низ расказите
дефилира галерија ликови што авторот ги портретира гротескно и хиперболично, онеобичувајќи
ги така нивните судбини. Ликовите секогаш се во сооднос со моќта (сфатена на начин
на кој за неа пишува Мишел Фуко), но дури и кога ù се спротивставуваат, тие
се однесуваат според правилата што таа ги пропишува, станувајќи дел од нејзината
машинерија.
Прозата на Додовски е обли-кувана со вешто користење
на јазикот, со богатство на лекси-ката и со виртуозно поигрување со реченичниот
ритам.
Естетското рамниште на раска-зите од Додовски
им обезбеду-ва важно место во новите текови на македонската проза.
Гоце Смилевски
