|
|
ИГОР БАУЕРСИМА
norway.today
Ликови:
ЈУЛИЈА
АВГУСТ
Место на дејството:
На интернет
Карпа над фјорд
Wouldn’t it
be nice if we were older
Then we wouldn’t have to wait so long
And wouldn’t it be nice to live together
In the kind of world where we belong
You know it’s gonna make it that much better
When we can say goodnight and stay together
Wouldn’t it be nice if we could wake up
In the morning when the day is new
And after having spent the day together
Hold each other close the whole night through
Happy times together we’ve been spending
I wish that every kiss was neverending
Wouldm’t it be nice
Maybe if we think and wish and hope and pray it might come
true
Baby than there wouldn’t be a single thing we couldn’t do
We could be married
And then we’d be happy
Wouldn’t it be nice
You know it seems the more we talk about it
It only makes it worse to live without it
But let’s talk about it
Wouldn’t it be nice
Good night my baby
Sleep tight my baby
Wouldn’t It Be Nice
Brian Wilson/Toni Asher
Во воздухот по малку одѕвонува “see you in another world”,
од NURSE WITH WOUND - и тишина. Неодредено шушкање.
Настапува Јулија. Во маичка со натпис julija@home.shirt
ЈУЛИЈА: Здраво, јас сум Јулија. Ова се моите први зборови
на ова место. Ако поради тоа моето обраќање не е соодветно,
молам за извинување. Мојата порака, имено, е наменета само
за луѓето кои сакаат да се убијат. Затоа ги молам оние кои
немаат намера да се одрекнат од животот, понатаму да не ми
обрнуваат внимание и можеби накратко да излезат од овој
chatroom.
Јас, а ова не е ненадејна одлука, наскоро ќе извршам
самоубиство. За ова долго размислував. Мојата одлука е
цврста. Иако некому ќе звучи чудно, би сакала тоа да го
направам заедно со некого. Затоа, еве го моето прашање:
Сака ли некој со мене во смрт? Не морате сега ништо да
кажете. Совршено сфаќам ако овде никој не сака јавно да се
изјасни за тоа дека му е преку глава од сè. Можеби седите
покрај сегашниот животен партнер, а тој смета дека е
сосема океј уште некое време да се пљачкосуваат ресурсите
на земјата или да чека ракот или некоја друга зараза да го
збришат од површината на земјата. Ама не сакам да ви
правам лошо расположение, овде. Смиле. Сакам да кажам,
обично има уште многу врски меѓу оној кој сака да си
замине и останатите. Нема многу луѓе кои го сфаќаат
највозвишениот чин во животот, значи, кои разбираат што
значи за човечкото достоинство “да се средиш себеси”.
Обично сакаш долго да живееш сè додека не забележиш дека
сите исчезнале и дека си сосема сам и дека си бил таков
отсекогаш. Мислам, еден од нас овде ќе ги надживее
останатите. Тоа сто одсто е така. Но не сакам овде да сеам
раздор, напротив. Зашто, кој сè уште сериозно ја сфаќа
целината, со него е готово. Мислам, па повеќето се
заробени во некакви измислени, за животот важни измозгани
конструкции. Емотивни врски, чувства на одговорност, а?
Лудило по успех, нагон за размножување, зависност од
уживање и други назадни потреби. Добро. А сите сте тука
зашто сакате да си одите од животот порано или подоцна.
Ако тоа баш не е заебанција, тогаш се разбираме. Да. Да.
Значи така.
-Да. Значи, како што реков, сите сериозно сфатени одговори
се добредојдени. Се разбира, можете да ми пратите e-mail и
ќе го средиме тоа. Smile.
- Зашто, луѓе, па вие можеби тоа веќе сте го забележале,
не сум јас за луѓе, ниту за оние уморни од животот. Тоа е
тажна вистина, но вистина е. Ако во друштво не се
чувствувам добро, тоа се случува помалку заради тоа што
така сакаат другите, а повеќе затоа што јас самата не
покажувам како сакам. Нужноста од играње улога и
одвратноста во душата прават секое друштво да ми биде
товар, а можам да бидам среќна само во своето сопствено
друштво, зашто тука сосема можам да бидам она што сум.
Меѓу луѓето не можам, и никој не е...
- Не ми замерувајте. Сега едноставно се однесувам така,
како да не сте тука.
Настапува Август. Во маичка со натпис august@home.shirt
АВГУСТ: Значи, ако сега никој не сака ништо да каже, тогаш
нешто ќе кажам јас. Зашто... Значи, јас се викам Август
и... Не ме прашувајте, ве молам, зошто. Не знам. Со тоа
немам ништо.
- ...всушност, никогаш не сум ни сонувал дека ќе имам
нешто со животот. Ни во лудило. Не знам дали и на другите
им е така. Но поголемиот дел од она што се одвива во
животот е без врска, ептен без врска... не се шегувам,
само незгодно мислам. Има такви моменти. Кога сум на
пример сам, и кога трчам и го слушам своето дишење и
своите чекори, а крвта пулсира во ушите прилично гласно.
Но не трчам секогаш. Па не оди тоа, за жал, само да трчаш.
Целта е: речиси да не бидеш тука. Значи да не бидеш никаде.
Да бидеш отсутен секаде. Тоа е тоа “да живееш”. Така, без
моето присуство, би можело да се издржи уште некое време.
Исто така велат: да живееш значи да бидеш тука. А не во
животот. Мислам, кога некој е “сосема во животот”, глава
сечам дека е обичен посран фолирант.
- Ама работата е во тоа што најчесто сè стои во место. И
јас стојам, не се слуша ни глас.
- Само некоја неодредена врева. Не знам дали и на другите
им е така како што реков. Немам поим. Можеби сум болен.
Ама тоа воопшто не можам да го поднесам. “Дечко, ти си
болен.” Мислам, кога ќе те спопадне некоја сосема
ненормална појава со блесава насмевка и ќе рече “морате да
оздравите, па тогаш ќе видите”... одма ми се темни. Па кои
се тие супер- незгодни луѓе кои можат да ти кажат “ти ли
ќе ни кажеш како е, така е како што ние мислиме дека е”.
Вие, демек, знаете што јас мислам. Мислам дека не е онака
како што јас мислам, можам и сам да замислам. Но од каде
некој знае дека е така како што тој мисли. Па, сè овде,
сепак, е голема лага. Сè е измама. Сите се прават дека се
некој, а притоа се некој сосема друг. Како тогаш некој ќе
знае што е. Ништо не е. Вистинското чувство што можам да
го имам е чувството на ништавило. Ако, на пример, го земам
овој стол и го подигнам седиштето тогаш... тој функционира.
Добро. Се подига. Но и покрај тоа тука лебди некоја чудна
неизвесност. Не знам дали тој навистина е подигнат или тоа
е само онака? Дали вистината воопшто е вистина? Ако потоа
го спуштам долу, тој функционира... можеби. Сепак, се
спушта. Но - во тоа е и поентата - тој го прави тоа само
онака, кобајаги се спушта, за да не смири. Сè е фол.
Мислам, па тоа се гледа секаде. Ништавилото. Значи, тука
во овој chatroom, одвреме-навреме и ќе се најде по некој
кој ќе каже нешто против, ама џабе. Ама повеќето јузери
надвор како посматрачи фураат chill out и повремено се
зајадуваат за да одглумат малку живост. Бидејќи повеќето
немаат храброст да отстапат. Подобро да се истурка уште
една рунда. Можеби сè уште може да се случи нешто
вистинско. Овде не се случува ништо вистинско. Замислете,
кога би отишле сега со Јулија. Сите. Тоа можеби би било
вистинското! Сите да си ги исечеме вените едни на други.
- Мислам, па и вие сте тука затоа што ви е доста од сè.
Тоа е потенцијал. Па тоа би можело да биде почеток. Тоа би
можело да биде добра школа.
- Крајно време беше некој да се изјасни. Тоа што Јулија
овде ќе каже “си одам”, сметам дека е во ред.
ЈУЛИЈА: Фала.
АВГУСТ: Не го кажувам тоа само така.
ЈУЛИЈА: Јасно е.
АВГУСТ: Тоа е знак на живот.
ЈУЛИЈА: Океј. - Да не беше иронично?
АВГУСТ: Што?
ЈУЛИЈА: Тоа со знакот на живот.
АВГУСТ: Не. Да. Не! Во спротивно тука ништо не би се
случувало.
ЈУЛИЈА: Да. Можно е.
АВГУСТ: Па дури не е ни јасно кој воопшто е навистина тука.
Во таа тишина. Ако некој одеднаш каже “сега си одам”,
можам барем да замислам дека тука бил уште некој.
ЈУЛИЈА: User come, user go. - Па јас сум, сè уште, тука.
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Очигледно и ти.
АВГУСТ: Да, да. Значи, ти сакаш да умреш?
ЈУЛИЈА: Ќе умрам. Да.
АВГУСТ: И јас имам намера.
ЈУЛИЈА: Навистина?
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Мислиш, наскоро?
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Сериозно?
АВГУСТ: Како?
ЈУЛИЈА: Мислам, стварно?
АВГУСТ: Стварно?
ЈУЛИЈА: Мислам, да ја прекинеш врската.
АВГУСТ: Врската?
ЈУЛИЈА: Со животот и тоа.
АВГУСТ: Па јасна работа. Како што реков, нема тука кај
мене што да се прекине.
ЈУЛИЈА: Добро.
АВГУСТ: Од таков фејк се повлекувам еасѕ. Уште вечерва ако
мора.
ЈУЛИЈА: Ама овде тоа не е тоа. Мислам, вистински да се
замине..
АВГУСТ: Јасно.
ЈУЛИЈА: Да се замине, да се замине.
АВГУСТ: Да не се логираш, да задремеш или така нешто.
ЈУЛИЈА: Точно.
АВГУСТ: Планирам.
ЈУЛИЈА: Да не си болен или така нешто?
АВГУСТ: Не. Да. Не знам. Мислам да...
ЈУЛИЈА: Јас не сум болна.
АВГУСТ: Аха. Добро.
ЈУЛИЈА: Слушај, нејќам јас овде вечно да show-chat-увам.
Како што кажав, ми се брза.
АВГУСТ: Туку кажи, како изгледаш?
ЈУЛИЈА: Како, како изгледам?
АВГУСТ: Кажи ми како изгледаш.
ЈУЛИЈА: Како Натали Вуд. Како Натали Вуд пред да се удави.
АВУСТ: Која е Натали Вуд?
ЈУЛИЈА: Глумица. Се удавила.
АВГУСТ: Ах, така. Опиши ми како изгледала.
ЈУЛИЈА: Темна коса.
АВГУСТ: Тоа ми се допаѓа.
ЈУЛИЈА: Девеесет одсто од човештвото има темна коса.
АВГУСТ: Да? Да. Тоа ми се допаѓа.
ЈУЛИЈА: Натали Вуд пред да се удави, тоа е психичка
состојба. Играше во филмот Бунтовник без причина.
Освен тоа, никој ни оддалеку не знае како изгледала тогаш
пред да се удави. Ако некој и знае, тогаш во тоа и ù
помогнал, и можам да тврдам што сакам, Натали Вуд е
проколната ѕвезда и нејзината смрт е загатка.
АВГУСТ: Сигурен сум дека добро изгледала пред да се удави.
Можам да замислам дека имала посран живот, така како
глумица. Сè само тотално фолирање. Фејк. Погрешни ѕидови,
погрешен патос, погрешни луѓе, ништо не е вистинско,
постојано некој ти кажува што треба да правиш. Па тоа
никој не може да го издржи. Не можеш да дишеш. Мислам,
кога сфатила дека се дави, дури тогаш вистински здивнала.
Така како глумица... Мислам...Не, стварно. Тоа е
ослободувачки.
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Да. Ама баш не би се давел.
ЈУЛИЈА: Не. И не мора тоа така.
АВГУСТ: Како ти сакаш да го направиш тоа?
ЈУЛИЈА: Заедно со некого.
АВГУСТ: Ама како?
ЈУЛИЈА: Не можам тоа тука да го кажам. Само “во случај да”.
Бидејќи овде сигурно се некои доброчинители кои немаат
поголемо задоволство од тоа да спасуваат некого. Сè што
можам да кажам е дека тоа е сигурна работа. Билет во еден
правец.
АВГУСТ: Тогаш земи ме.
ЈУЛИЈА: Колку години имаш?
АВГУСТ: Зарем не е сеедно?
ЈУЛИЈА: Е.
АВГУСТ: Па е.
ЈУЛИЈА: Но, колку имаш?
АВГУСТ: Деветнаесет.
ЈУЛИЈА: Заборави.
АВГУСТ: Што?
ЈУЛИЈА: Нејќам да вовлекувам почетници во ова.
АВГУСТ: Не сум почетник.
ЈУЛИЈА: Дали си се убивал? Мислам, дали си се обидел?
АВГУСТ: Не. Да. Се разбира.
ЈУЛИЈА: И?
АВГУСТ: И сè уште не ми успеало.
ЈУЛИЈА: Значи, сепак, почетник.
АВГУСТ: Чекај. И ти сè уште живееш.
ЈУЛИЈА: Да. Јас сè уште не сум се обидела. И не се
обидувам, јас тоа го правам. Тие луѓе, тие кои малку се
обидуваат, па потоа играат на карта сожалување, такви не
се за мене.
АВГУСТ: Застани. Јас искрено се обидував. Имам лузна на
лицето. Паднав од кревет веднаш по раѓањето. Се
стрмоглавив. Мојот прв рефлекс. Откако сум во состојба да
мислам, мислам на тоа како да се убијам. Сериозно. Сакав
со мотор да удрам во столб на мост, на пример. Да изгледа
како несреќа, па никој да ме нема на совест.
ЈУЛИЈА: И?
АВГУСТ: И што?
ЈУЛИЈА: Што стана со столбот?
АВГУСТ: Тоа беше теорија. Една варијанта. Не знам. Немам
возачка дозвола.
ЈУЛИЈА: Ова овде е вистински.
АВГУСТ: Да. Знам. Го слушам тоа во тебе.
ЈУЛИЈА: Што?
АВГУСТ: Па дека ова тука е вистински.
ЈУЛИЈА: Стварно?
АВГУСТ: Стварно.
Ало?
ЈУЛИЈА: Да. Имаш ли слика?
АВГУСТ: Слика? Како, слика?
ЈУЛИЈА: Слика. Да ја видам.
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Покажи ми ја.
Тоа си ти?
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Од тоа и се плашев.
АВГУСТ: Од што?
ЈУЛИЈА: Дека изгледаш добро.
АВГУСТ: Молам?
ЈУЛИЈА: Прав заводник.
АВГУСТ: Ма, глупости. Покажи ми твоја.
ЈУЛИЈА: Еве.
АВГУСТ: Стварно?
ЈУЛИЈА: Што?
АВГУСТ: Изгледа сосема океј.
ЈУЛИЈА: Фала.
АВГУСТ: Сакам да дојдам со тебе.
ЈУЛИЈА: Застани. Имам едно прашање. Ако точно одговориш,
ќе размислам.
АВГУСТ: Сериозна си, сега?
ЈУЛИЈА: Уште не те познавам. Можеби си некој перверзен.
АВГУСТ. Да, Smile.
ЈУЛИЈА: Дали си стварно?
АВГУСТ: Не. Smile.
ЈУЛИЈА: Добро. Ако вие таму надвор сакате да делите совети,
можете, се разбира. Значи, подготвени. Разум. Што е тоа?
АВГУСТ: Што?
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Да?
ЈУЛИЈА: Тоа е прашањето. Имаш време.
АВГУСТ: Разум. Што е тоа разум? Разумот е болен. Па тоа го
знае секој.
ЈУЛИЈА: Дали е тоа сè?
АВГУСТ: Не знам.
ЈУЛИЈА: Знае ли некој уште нешто за тоа? Немате врска? Да?
Не. Разум?
АВГУСТ: Да. Не знам. Тоа за секого е поинаку. Значи, на
пример, сметам дека е разумно да се убијам, а некој друг
не мисли така. Имаше еден филозоф кој не се убил, на
пример, ама смислил дека ние имаме очи не за да видиме, а
уши не за да чуеме нешто. Како се викаше? Демек, рекол
дека разумот се повикува на очите кои не гледаат и ушите
кои не слушаат. И затоа разумот е неразумна концепција.
Човеков е релативно познат во светот. Бил, отприлика, еден
од најголемите. Немам поим... како се викаше...
ЈУЛИЈА: Ако сакаш, ќе те поведам. Што е?
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Сакаш? Сакаш да го направиме тоа заедно?
АВГУСТ: Да!
ЈУЛИЈА: Не. Мислам, сакам тоа да го знам.
АВГУСТ: Да!
ЈУЛИЈА: Не го очекував тоа. Толку брзо. Сериозно го мислиш
тоа... Сериозен си во тоа...
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Мислиш тотално сериозно? No bulshit?
АВГУСТ: Се разбира.
ЈУЛИЈА: Мислиш сериозно?
АВГУСТ: Сериозно до даска.
ЈУЛИЈА: Дали сум сега среќна или така некако?
АВГУСТ: Не знам.
ЈУЛИЈА: Мислам дека токму сега сум среќна. Мораш сега
нешто да ми ветиш. Мораш да ветиш дека за ова никому нема
да зборуваш. Тоа што ќе го направиме, не смееш да го кажеш
никому. Ни на своите родители, ни на пријателите, ни на
девојката, никому. Ние заминуваме и на никого нема да
кажеме каде. Апсолутно никому.
АВГУСТ: Не.
ЈУЛИЈА: Заколни се! Заколни се дека никому нема ништо да
кажеш.
АВГУСТ: Јасна работа.
ЈУЛИЈА: Кажи: Се колнам дека никому нема ништо да кажам.
АВГУСТ: Се колнам дека никому нема ништо да кажам.
ЈУЛИЈА: До крајот на животот да бидам печен на тивок оган
ако зинам за тоа.
АВГУСТ: До крајот на животот да бидам печен на тивок оган
ако зинам за тоа.
ЈУЛИЈА: Да живее смртта.
АВГУСТ: Да живее смртта.
ЈУЛИЈА: Амин.
АВГУСТ: Амин.
ЈУЛИЈА: Ни треба шатор.
АВГУСТ: Шатор?
ЈУЛИЈА: И нешто за јадење.
АВГУСТ: За јадење?
ЈУЛИЈА: Пиво.
АВГУСТ: Да направиме сендвичи?
ЈУЛИЈА: Ни треба и потопла облека. Ноќе е под нулата, што
знам. Во секој случај е студено.
АВГУСТ: А каде одиме?
ЈУЛИЈА: Во снегот.
АВГУСТ: Да се смрзнеме.
ЈУЛИЈА: Track me down. Кога ќе влезеш на мојот хомепаге,
почекај некое време, да видиш да не те следел некој. Тогаш
ќе те поведам. Smile! Луѓе.
АВГУСТ: Смиле.
Промена на сцената: “Wouldn’t it be nice”, Beach
Boys
Ден е; постојано паѓа снег; сцената во позадината
преминува во ништо.
Крај на светот.
Натоварени со тешки ранци, двајцата стигнуваат на платото.
Стојат долго и гледаат во дифузната бела панорама.
Конечно, го положуваат својот багаж на снегот. Август се
осмелува да зачекори во правец на бездната, се лизнува,
паѓа и повторно се враќа.
АВГУСТ: Лизгаво е. Убаво е овде.
ЈУЛИЈА: Мислиш?
АВГУСТ: Таа река.
ЈУЛИЈА: Тоа е фјорд.
АВГУСТ: Огромен е. Од каде толкава вода? Што?
ЈУЛИЈА: Тоа е фјорд. Тоа е морска вода. Тоа е морето.
АВГУСТ: Сепак. Што има?
ЈУЛИЈА: Што?
АВГУСТ: Што е?
ЈУЛИЈА: А што треба да биде?
АВГУСТ: Ништо не кажуваш. Нешто има.
ЈУЛИЈА: Нема.
АВГУСТ: Велам, овде е убаво, а ти не велиш ништо. Нешто тука
има.
ЈУЛИЈА: Ах.
АВГУСТ: Па можеш да ми кажеш што има!
ЈУЛИЈА: Ни-што-не-ма.
АВГУСТ: Да не се плашиш, или нешто слично?
ЈУЛИЈА: Што?
АВГУСТ: Не знам. Можеби се плашиш. Каде води, тој фјорд?
Излегува ли некаде? Мислам дека овде е убаво.
ЈУЛИЈА: Не можеш едноставно да молчиш?
АВГУСТ: Зошто?
ЈУЛИЈА: Затоа што цело време не кажуваш ништо.
АВГУСТ: Велам: убаво е овде.
ЈУЛИЈА: Тоа не е ништо. Не е ништо.
АВГУСТ: Ах. Па колку долго ќе молчиш?
ЈУЛИЈА: Вечно. Ќе молчам вечно.
АВГУСТ: Уште сега?
ЈУЛИЈА: И сега.
АВГУСТ: Вечно?
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Мислам дека затоа ми е ладно. На ладно не можеш
вечно да молчиш. Во секој случај, не долго.
ЈУЛИЈА: Ти си ми некој шегобиец, а?
АВГУСТ: Како?
ЈУЛИЈА: Да не си бил одделенски кловн? Август, комичарот?
АВГУСТ: Не.
ЈУЛИЈА: И сега што побрзо го надокнадуваш тоа?
АВГУСТ: Баш си незгодна.
ЈУЛИЈА: Навистина се викаш Август? Тоа е вистинско име?
АВГУСТ: Август.
ЈУЛИЈА: Тоа не ти е вистинското име.
АВГУСТ: Вистинско ми е. Ми го дадоа. За роденден.
ЈУЛИЈА: Во chatroom-от си се нарече Август зашто јас се
викам Јулија.
АВГУСТ: Јули... Тоа не ми падна на памет. Не, навистина, не.
Баш глупаво. Јули. Малку студи за месец јули.
ЈУЛИЈА: Ајде добро. Во секој случај не му верувам на твоето
име. Никогаш.
АВГУСТ: Туку, зошто не сакаше да го направиш тоа сама? Во
таксито не проговори ни збор. Ни пред тоа. Не знам.
ЈУЛИЈА: Не-мо-рам-се-ко-гаш-да-збо-ру-вам. Разбираш ли? Или
ти тоа не го разбираш.
АВГУСТ: Ма, го разбирам јас тоа. Ни јас не морам секогаш да
зборувам. Само сега сакам. Имам чувство дека нешто се
случува. Зошто не ми кажеш што е.
ЈУЛИЈА: Што е? Стоиме на раб на бездна. Тоа е бездна. Таму е
внатрешноста на земјата, таму живеат мали луѓе и си
размислуваат. Ова тука е средина. Таму е работ, па потоа
долго нема ништо, и потоа доаѓа морето. Во него се рибите и
тие се гладни. Ете, тоа е.
АВГУСТ: Ако сакаш, можеме и да молчиме. Нема нешто поубаво
од молчењето со некого. Добро е и кога молчиш сам, можеби.
Мислам, можев и сам да се убијам, но тоа што го кажа, дека
не припаѓаш на луѓето, дека ти само сама со себе можеш да
бидеш своја, тоа ми се допадна. Истото е и со мене.
ЈУЛИЈА: Никому не му кажа дека сме овде?
АВГУСТ: Не. Зошто?
ЈУЛИЈА: Само сакам да бидам сигурна.
АВГУСТ: Никој не знае каде е тоа овде. Реков: Ќе одам кај
еден пријател на два дена. Ќе ме бараат дури задутре. Но
сигурно не овде. А ти?
ЈУЛИЈА: Мене никој не ме бара.
АВГУСТ: Не знам. Можам да замислам тебе некој да те бара.
ЈУЛИЈА: Што треба тоа да значи?
АВГУСТ: Хм. Погледни се. Не е ли тоа заблуда. Едноставно не
можам да замислам никој тебе да не те бара. Па такви како
тебе бараат постојано, илјадници, десетици илјадници.
ЈУЛИЈА: Зафркаваш.
АВГУСТ: Не, сериозно мислам. Милиони бараат такво нешто.
Таква тажна, малку расипана. Дури и не смеам да погледнам
долу.
ЈУЛИЈА: Тогаш немој да гледаш.
АВГУСТ: Постојано помислувам, веднаш ќе скокнам од некое
место. Отсекогаш така сум мислел. А ти?
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Но олку високо никогаш не сум бил.
ЈУЛИЈА: Шестотини метри.
АВГУСТ: Погледнав на мрежата. Просечна брзина на облечен
човек при слободен пад изнесува 190 до 205 километри на час,
а тоа отприлика е 55 метри во секунда. Тогаш тоа е...
шестотини... значи, заедно со забрзувањето тоа изнесува
некои десетина секунди слободно паѓање.
ЈУЛИЈА: Така отприлика.
АВГУСТ: Што, веќе си пресметала? Што ќе направиш во тие
десет секунди?
ЈУЛИЈА: Ќе паѓам.
АВГУСТ: Ах.
ЈУЛИЈА: И ќе бидам мртва.
АВГУСТ: Дали тоа е сè?
ЈУЛИЈА: За десет секунди ќе бидам мртва. Да. Едноставно ќе
се пуштам, сè е тука, и веќе нема ништо. Нема ниту едно
нешто, ни еден настан на светот, нешто што би ме задржало.
Од сè си се збогувал, од својата тага, од радоста, од
омразата, од љубовта, од својот беден карактер, од
одговорноста за собирање стара хартија. Едноставно од сè.
Сосема си ладен. На нашиот континент дневно се произведуваат
четириесет милиони тони гомна и тоа никому не му е проблем.
Секоја мисла е одвишна. Секое делување е бесмислено. Сето
тоа си го поминал. Немаш обврски, не мораш ни да дишеш.
Апсолутно си слободен, не мораш ништо да правиш. Апсолутна,
бесконечна слобода. Ти си господ, а господ не работи ништо.
Сè забележуваш, во тие неколку секунди, но нема враќање,
нема за и против. И си отишол.
АВГУСТ: А твоето сеќавање. Што е со твоето сеќавање? Не
можеш едноставно сè да заборавиш.
ЈУЛИЈА: Можеш. Пред тоа мораш со сè да расчистиш.
АВГУСТ: Да расчистиш.
ЈУЛИЈА: Да. Мораш да се концентрираш на тој момент.
АВГУСТ: На моментот, а?
ЈУЛИЈА: Инаку ќе умреш без да го забележиш тоа. Но да
живуркаш цел живот чекајќи еден момент и тогаш да го
пропуштиш, тоа баш е најглупавото нешто што може да се
замисли.
АВГУСТ: Отсекогаш сум се надевал дека нема да го пропуштам
тој краток момент од животот кога ќе се појави.
ЈУЛИЈА: Тоа е истото.
Август брои до десет.
АВГУСТ: Сметав дека при падот би мислел само на едно нешто:
Тоа е тоа. Тоа е тоа. Тоа е тоа. Тоа е тоа. Мислев дека тоа
ќе биде мојата последна мисла. “Тоа” и “е” и “тоа”. Потполно
празна мисла. Не значи баш ништо. Потполно е празна и некако
соодветна. Но во десетата секунда, се плашам дека тоа нема
да биде доволно, и непосредно пред падот уште ќе помислам на
нешто непотребно и неприкладно како: “Мислиш “тоа е тоа”,
затоа што тоа си го презел, а татко ти своевремено ти купи
сладолед од лимон, во луна паркот, кога имаше четири
години”. И трас.
ЈУЛИЈА: Сладолед од лимон?
АВГУСТ: Штотуку го измислив тоа.
ЈУЛИЈА: Татко ти не ти купил сладолед од лимон?
АВГУСТ: Ми купи. Не знам. Ма ми купил, сигурно. Сигурно нема
во тие десет секунди да помислам “тоа е тоа”. Никогаш. Сега
сигурно ќе потрошам уште десетинка од секундата на
сладоледот од лимон. Не сакам ни во таа најединствена и
најжива ситуација во мојот живот да бидам без ослабена
концентрација. Веќе и не ќе можам нешто сериозно да сфаќам.
ЈУЛИЈА: Ако ништо не сфаќаш сериозно, мораш постојано да
лажеш.
АВГУСТ: Да. Сите лажат. И “тоа е тоа” звучи како лага, колку
подолго размислувам за тоа. Значи не морам на ништо да се
концентрирам подолго. Единствено што трае е досадата. Неа
можам сериозно да ја сфатам. Досадата.
ЈУЛИЈА: Не можам да ја поднесам досадата.
АВГУСТ: Ама треба сериозно да ја сфатиш. Таа е насекаде. Цел
универзум смртно се досадува. Сè станува тромаво. Диџеите,
музиката, автомобилите, планетата, елементарните честички.
Сè кулира. Тотален chillout. Еден ден месечината ќе се
струполи на земјата. Слушнав некаде. Заради гравитацијата.
Бидејќи земјата вшмукува, а месечината ја губи својата сила.
Ни мојот татко веќе нема сила. Се врти околу мојата мајка.
Сè вшмукува. Универзумот вшмукува и се распаѓа и станува
еден облик, досаден и ладен и мртов. Chill out. За тоа еднаш
читав некаде: “Биг Бенгот бил удар во челото на глупоста.
Универзумот е роден од сознанието за сопственото
несовршенство”. Тоа го запамтив. Не знам што тоа навистина
значи, ама е прилично точно. Во тон. Мислам: десет секунди
паѓање е предолго за да не биде досадно. И кога за ништо не
ти е гајле, блескаат во твојот мозок сеќавања на секакви
бесмислени работи и случки. И ти се сеќаваш на студеното
попладне на езерото, и сонцето на мовта и мирисот во
викендичката, и како те болеше заб, и на детето со
епилептичен напад, и на твојот велосипед во подрумот, и на
подвижните скали на кои прв пат бакна некого, и сфаќаш колку
си бил глупав, и изгубен, и мал, и беден, како не си можел
да започнеш ништо со сето тоа и со сето она останато и те
обзема најдолгата можна досада. Десет секунди, цела вечност.
Се прашувам дали не би требало да скокнеме од многу пониско
место.
ЈУЛИЈА: Имаш ли девојка?
АВГУСТ: Не.
ЈУЛИЈА: Тоа не ме чуди.
АВГУСТ: Навистина?
ЈУЛИЈА: Станувам депресивна, колку подолго те слушам.
АВГУСТ: Зарем ти и онака не си депресивна?
ЈУЛИЈА: Не сум.
АВГУСТ: Не си?
ЈУЛИЈА: Што?
АВГУСТ: Не си депресивна?
ЈУЛИЈА: Не сум.
АВГУСТ: Па што си?
ЈУЛИЈА: Нормална сум. Среќна.
АВГУСТ: Ти тука нешто ми изигруваш?
ЈУЛИЈА: Не.
АВГУСТ: Не го сфаќам тоа.
ЈУЛИЈА: Сакам да бидам среќна.
АВГУСТ: Па убаво. Тоа е нормално.
ЈУЛИЈА: Ти велам.
АВГУСТ: Мислам, нормално е што имаш склоност кон тоа. Но не
е за самоубијци. Тие попрво се склони кон провалии, и така.
Па страв и ужас.
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Не разбирам.
ЈУЛИЈА: Не се исплатува да се биде депресивен. Тоа е
глупаво, кочи и не е забавно. Баш ништо не донесува. Баш
ништо. Ни на самоубиецот не му донесува ништо. Депресивните
самоубијци се мивки.
АВГУСТ: Но, зошто тогаш сакаш да се убиеш?
ЈУЛИЈА: Дали си дибидус глупав, а?
АВГУСТ: Што, бе?
ЈУЛИЈА: Дали ти тоа мене овде ме заебаваш? Ти реков дека ми
е доста. Доста ми е. Завршив. Сита сум од сè. Доста беше. Не
сакам веќе.
АВГУСТ: Не мораш да викаш. Ќе ги разбудиш животните од
зимскиот сон. Има ли овде мечки?
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Срање... Уште не ми кажа зошто не сакаше да го
направиш тоа сама.
ЈУЛИЈА: Зашто... зашто така не се исплаќа. Мора да се
исплаќа. Сакам животот да ми се исполни, докрај. Да живееш
сам е патетично, да умреш сам, исто така. Не сакам бедно да
скапувам во некој прчварник. И можеби никогаш не би го
направила тоа сама.
АВГУСТ: Како тоа мислиш, не се исплаќа?
ЈУЛИЈА: Сакам да имам нешто од тоа. Сакам да знам како
изгледа некој кој исто така умира. На телевизија сум гледала
како луѓето се застрелуваат, успорено и така. Ама
телевизијата е фејк. И на успорената снимка не гледаш
повеќе, само гледаш дека не гледаш ништо.
АВГУСТ: Сакаш да видиш како некој умира.
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Значи, како јас умирам.
ЈУЛИЈА: Да.
АВГУСТ: Па ти си сосема шлакната. Не, мислам дека тоа,
сепак, е болно. Ти си ептен одлепена.
ЈУЛИЈА: Ах.
АВГУСТ: Земаш ли дроги, а?
ЈУЛИЈА: Ја помина пола Европа за да се бафташ овде со мене
во белинава. И тебе ти е добро, а? Ма погледни се. Зарем
мислиш дека си нормален? Јас барем знам што правам. Знаеш ли
ти што правиш? Каде се наоѓаш? Зошто постоиш? Каде постоиш?
АВГУСТ: Немам поим.
ЈУЛИЈА: Се наоѓаш на работ на бездна. Дечко, си стигнал на
крајот од својот неизживеан живот.
АВГУСТ: Можеби јас овде воопшто не сум за да се убијам,
девојко.
ЈУЛИЈА: Од каде јас знам зошто ти си овде?
АВГУСТ: Да. Од каде ти знаеш зошто јас сум овде.
ЈУЛИЈА: Таинствен си, а?
АВГУСТ: Што ќе направиш ако ти кажам дека нејќам да го
направам тоа? Едноставно, затоа што не сакам. Зашто овде
дојдов само од љубопитност.
ЈУЛИЈА: Знаеш зошто тоа не е вистина? Зашто се посра. Се
тресеше пред малку, во таксито. Мислев дека ќе ме издадеш.
Таксистот постојано гледаше долу, во твоите дланки. Видов.
Се плашиш.
АВГУСТ: Ми беше ладно. И уште ми е ладно. И откако овде со
тебе се мафтам и те слушам, ми станува уште поладно.
ЈУЛИЈА: Се плашиш.
АВГУСТ: Не те познавам. Не знам која си ни што си.
ЈУЛИЈА: Па тоа навистина е сеедно. Ма, не се разликувам по
ништо од другите девојки што ги познаваш. Можеш на мене да
проектираш сè што сакаш. Имам и нешто шминки, за да ти биде
полесно.
АВГУСТ: Да проектирам на тебе?
ЈУЛИЈА: Да. Замисли, јас сум ти мајка или така нешто. Од
каде да знам какво пореметување имаш?
АВГУСТ: Ти си ептен чукната. Што јас правам овде?
ЈУЛИЈА: Заебаваш, а само што стигнавме. Ова не е пикник. Не
ти го платив летот наваму за да заебаваш.
АВГУСТ: Не заебавам, да му се невиди. Не те познавам.
ЈУЛИЈА: Сеедно, го сакаме истото. Сакаме да се убиеме овде.
Само тоа е важно.
АВГУСТ: Не ти верувам. Ништо не ти верувам. Не те разбирам.
Дури не си ни депресивна, да му се невиди. Зошто сакаш да се
убиеш? Не знам. Не зборуваш со мене. Барем не отворено. Да
не сме овде во некакво шоу, или така нешто? Зошто нормално
не зборуваш со мене? Зошто постојано се преправаш? Јас не се
преправам.
ЈУЛИЈА: Ако зазвучам погрешно, тоа е така зашто сум
присилена да зборувам за ти да се расположиш. Тоа ти е.
АВГУСТ: Ма немој. Значи знаеме што е. Супер.
ЈУЛИЈА: Ме присилуваш да фолирам разговорливост.
АВГУСТ: Застани ма. Сакаше да поведеш некого. Не сакаше ваму
да дојдеш сама. Сакаше да видиш како изгледа некој наспроти
смртта. И сега го имаш. Еве, вака изгледа некој кој ќе умре.
Тој токму сега зборува. Срање.
ЈУЛИЈА: Зборува срање.
АВГУСТ: Да. И тоа. Можеби.
ЈУЛИЈА: “Наспроти смртта”, велиш. Откаде таква глупост? Дали
ти тоа плачеш, а?
АВГУСТ: Не.
ЈУЛИЈА: Цимолиш.
АВГУСТ: Не цимолам.
ЈУЛИЈА: Тој цимоли, луѓе.
АВГУСТ: Какви луѓе?
ЈУЛИЈА: Тоа само така се вели. “Тој цимоли, луѓе.”
АВГУСТ: Не знаев.
ЈУЛИЈА: Ете. Можеш уште нешто да научиш во своите одбројани
моменти.
АВГУСТ: Што ли значи, изразот?
ЈУЛИЈА: “Запрепастена сум што цимолиш.”
АВГУСТ: Не цимолам.
ЈУЛИЈА: Мислам, твојот израз...
АВГУСТ: Мојот израз?
ЈУЛИЈА: “Тој цимоли, луѓе.”
АВГУСТ: Што зборуваш, ма? Само гледам наоколу, по ѓаволите.
Не цимолам. Само гледам во таа проклета река. Во водата. Во
мразот.
ЈУЛИЈА: И цимолиш?
АВГУСТ: Па што? Па тоа не е злосторство, или?
ЈУЛИЈА: Не е.
АВГУСТ: Не е.
ЈУЛИЈА: Па тврдеше дека не цимолиш.
АВГУСТ: Зашто, зашто, срање. Овде зборувам што сакам. Никому
овде не сум ништо должен. Можам да зборувам што сакам. Ако
веќе треба овде да исчезнам, тогаш можам и да се однесувам
како сакам. Можам да се празнам како што сакам, да се
олеснувам на сите можни начини, и да го кажам она што уште
никогаш не сум го рекол, срање.
ЈУЛИЈА: Па тоа веќе го рече.
АВГУСТ: Ќе умрам од смеење, навистина.
ЈУЛИЈА: Чекај. Рече: “Ако веќе треба овде да исчезнам”.
АВГУСТ: Да. И?
ЈУЛИЈА: Звучи чудно.
АВГУСТ: Навистина?
ЈУЛИЈА: Да. Како веќе да не сакаш.
АВГУСТ: Што?
ЈУЛИЈА: Да исчезнеш.
АВГУСТ: Веќе нејќам ништо.
ЈУЛИЈА: Застани, бе. Да исчезнеш, па тоа мораш да го сакаш.
АВГУСТ: Ма, ме заболе за тоа. Нејќам веќе да знам што сакам.
Затоа и го сакам тоа.
ЈУЛИЈА: Па тоа беше само емоција.
АВГУСТ: Не сакам чувства.
ЈУЛИЈА: Имаме договор.
АВГУСТ: Да, знам.
ЈУЛИЈА: Морам да бидам сигурна. Ние се договоривме.
АВГУСТ: Да.
ЈУЛИЈА: Што беше нашиот договор?
АВГУСТ: Нема враќање.
ЈУЛИЈА: А ако еден од нас веќе не сака?
АВГУСТ: Да, знам...
ЈУЛИЈА: И?
АВГУСТ: И покрај тоа, овде зборувам што сакам. И правам што
сакам.
Август накусо го прави тоа што сака.
...
|
|
|
