|
|
Во
рамките на Точка свое уточиште
конечно пронајде и номадскиот
полустварен-полувидлив дух што се
вика Маргина.
Не
само за време на самото отворање (проследено
со изложбата на Игор
Тошевски, Трансфери,
и со пригодните зборови на
архитектот /на внатрешните
надворешни светови/ Митко
Хаџи Пуља и на уредникот /на
несигурните орбитални светови што
постојано измолкнуваат, т.е.
надзорникот и набљудувачот на
електронските судари/ Никола
Гелевски), туку и години пред тоа, а
и целиов период по тоа - траат
расправиите, меѓу нас, за некои
клучни прашања што нè засегаат.
На
пример: дали телото на Маргина е
самото списание или, пак,
отелотворувањето се случува низ
просторот каде што се работи Маргина,
каде што луѓето се сретнуваат и ги
вкрстуваат енергиите?!
При
една од расправите деновиве одржани
во Точка, излез од тешките
прашања понуди теоријата за
транссупстанцијалност, која делумно
ги помири вжарените недоумици кои
имаат и свои стратегиски, политички,
естетски и морални импликации.
На
пример: дали Маргина се етаблира,
институционализира и формализира
"пронаоѓајќи го своето тело"?
На
нашите расправи - би можел да си
дозволам една толку широка
генерализација - беше поздравено, со
мала претпазливост, вдомувањето на
флуидниот скитник (кому на челото,
како токму да е Голем, му е испишано,
можеби тетовирано - Маргина) и
беше прогласена нова фаза од
скромната калливо-скулптурска
Одисеја. Но, повеќе од грижата за
самата Маргина, беше истакната и
поздравена потребата од постоење на Точка,
уточиште во кое ќе треба да се
слеваат маргините, сфатени во
најшироката можна - што значи
поприлично парадоксална и често
контрадикторна - смисла.
На
некој начин, клучните зборови за оваа
нова фаза на дејствување на Маргина,
на Темплум, на здружението на
граѓани Контрапункт и на
културниот центар Точка токму се:
интерференција
и слевање на
маргините. Контекстот сега ни е
малку покомплексен, станува збор за
неколку различни чинители, за малку
поголем број луѓе и за малку
понагласени обврски и одговорности. |
